गद्य कविता

कति निष्ठुर छ समयको पावन्दी

कति निष्ठुर समयको पावन्दी
कति निर्मोही समयको पावन्दी
उफ! कति स्वार्थी समयको पावन्दी
कुनै दिन यहीं समयले इच्छाको बगैंचा भरी
ढक्कमक फूल्ने फूल झैं उल्लाशहरु फूलाउने गर्थ्यो
उमंगको खुसी उर्लीssउर्ली छाई दिने गर्थ्यो
कुनै दिन आँखा भरि सप्तरंगी रंगहरु बनेर
इन्द्रेणी झैं यी आँखाहरुमा अनेकौं रंगिन
मिठा-मिठा भविष्यका सपनाहरु बुन्ने गर्थे
जहाँ सुन्दर भविस्यको चित्रण कोरिएर
मलाई ठिंग उभिएर हेरीरहेको हुन्थ्यो
तर आज त्यो समय छैन
समयले मलाई छोडी सकेको छ
उफ! समय म देखि निस्ठुरी भै सकेको छ
आज पनि तेहीं दिन छ त्यसरी नै रात पर्छ
त्यसरी नै हरेक रातहरुमा चन्द्रको उदय हुन्छ
त्यसरी नै शुक्ल पक्ष्य त्यसरी नै
कृष्ण पक्ष्यको आगमन हुन्छ
उनीहरु मलाई अवलोकन गर्दै फर्कन्छन
त्यसरी नै बिहानी पख रातहरु भाग्न खोज्छन्
बिहानीको लाली पवन संगै पुर्व क्षितिजबाट
मुसुssमुसुssमुसु हाँस्दै देखा पर्छ
आज पनि त्यसरी नै सुर्य छिप्पीदै अस्ताय
अनि चन्द्र उदय हुन्छ
फेरी उ पल्लो क्षितिज डाँडा पाssरी
सुर्य राssतो लाली छोड्दै डुब्दै गरेको देखिन्छ
उसले मलाई भोली भेट्ने बाचा गर्दै हात हल्लाउँछ
तर म उसलाई बिदाई गरि हाल्नु सक्दिन
किनकी! उ म संग दिन भरि साथ भएको कारण
म चटक्कै उसलाई बिर्सेर हात हल्लाउन सक्दिन
बिदाई दिई हाल्न सक्दिन
त्यसै उ नडूबुन्जेल सम्म म उसलाई उभिएर हेर्छु
कुनै भिन्चीले कोरेको मोनालिसा झै
हात बाँधेर म ठिंड०ग उभिएर म हेरीssरहन्छु
उसलाई म टुलुssटुलुssटुलु
एकोहोरिएर हेरीssरहन्छु म
एकोहोरिएर हेरीssरहन्छु!!

मिना बान्तवा"मृदु"
झापा नेपाल
हाल इजरायल