गीति कबिता

बाचा गर्नेले

सुख साथले जिउने र मर्ने, बाचा थियो
जिबन संगी बन्नु हुन्छ भन्ने,आसा थियो

सोच्थे म त सात फेराको मेरै होनी हजुर
सधै भरि सोच्ने गर्थे आधि ज्यान हजुर

बिलाई गयौ कहाँ टाढा-टाढा सुनसान पारी
रहेछ मन हजुरको ढुंगा भन्दा पनि निस्ठुरी

रोइ रहेछ आज भोलि धुरु-धुरु,यो मन परानी
आसै-आसमा जिन्दगि बित्यो,भै सकेछु खरानी

फेरी-फेरी नाझुल्किनु हजुर यस्तो रुप देखाई
देबी देउता सबै भाकी सके कसम खाई-खाई